Basic HTML Version
96
ЕЛ ЕРСІЗ, ЖЕР ИЕСІЗ БЕ?
Əп-сəтте қойын-қонышымызды орап үлгерген нарықтың
ызғарына да бойымыз үйрене бастаған сияқты. Оның алды-
мызға қойып отырған міндеттері де аз емес. Соның бірі – ел-
жұртымыз жабыла кірісіп жатқан жекешелендіру мəселесі.
Əрбір мал-мүлікке, жер мен суға нақты ие табылып, олардың
жұмыстары талап деңгейінен көрініп жатса, халық та,
қоғам да зиян шеге қоймас деген ойдамыз. Алайда, «шаш ал
десе, бас алатын» мінезіміз осы арада да байқалмай отырған
жоқ. Науқаншылдыққа тым үйір екендігімізді де дəлелдеп
отырғандаймыз. Мəселен, осы күнге дейін алып Ресейде
бағалау құны тоғыз миллиард сомның он мың кəсіпорны
жекешелендірілсе, бізде тоғыз миллиард сомға бағаланған үш
мың кəсіпорын жекеге өтіпті. Екі ел арасындағы потенциалды
ескерер болсақ, республикамыздың Ресейден үш есеге озып
кеткендігін көресіз. Арты жақсылыққа соғып жатса, бұған да
ешкім дау айтпас. Ендеше, ел-жұрт, мал-мүлік өз иелерін тау-
ып жатқанда, мақаламызға «Ел ерсіз, жер иесіз бе?» деп неге
айдар тақтық? Бұл енді бөлектеу əңгіме болғалы тұр. «Даудың
басы – Дайрабайдың көк сиыры» дегендей, қолымызға қалам
алып, ой толғауымызға қызыл мия (солодка) атты шөптің ай-
наласындағы дау себеп болып отыр.
Алматы мен Талдықорған облыстарының шүйгінді де əсем
даласында жиі өсетін бұл шөпке ындыны құрып, көз тігіп
жүрген арам пиғылды, алаяқ жандар аз емес екен. «Аса бағалы
шөптің тамырын жинау үшін бір дəн салып, бірнеше түп өнім
алатын құнарлы жердің астын үстіне төңкеріп, іске жарамсыз
Екінші белес